آواز مثنوی افشاری و دعای ربّنا – محمدرضا شجریان

حسین علیزاده: تنها قشری که از توقیف “ربنا”ی شجریان ناراضی به نظر نمی‌رسند، خوانندگان هستند!

این دهان بستی دهانی باز شد
تا خورنده‌ی لقمه‌های راست شد
لب فرو بند از طعام و از شراب
سوی خوان آسمانی کن شتاب
گر تو این انبان ز نان خالی کنی
پر ز گوهرهای اجلالی کنی
طفل جان از شیر شیطان باز کن
بعد از آنش با ملک انباز کن
چند خوردی چرب و شیرین از طعام
امتحان کن چند روزی در صیام
چند شب‌ها خواب را گشتی اسیر
یک شبی بیدار شو دولت بگیر

همه ازخداییم به سوی خدا برویم

ربنای اول (سوره آل عمران – آیه شماره ۸)
رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنکَ رَحْمَهً إِنَّکَ أَنتَ الْوَهَّابُ

ربنای دوم (سوره مومنون – آیه شماره ۱۰۹)
إِنَّهُ کَانَ فَرِیقٌ مِنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ

ربنای سوم (سوره کهف – آیه شماره ۱۰)
إِذْ أَوَى الْفِتْیَهُ إِلَى الْکَهْفِ فَقَالُوا رَبَّنَا آتِنَا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَهً وَهَیِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا

ربنای چهارم (سوره بقره – آیه ۲۵۰)
وَلَمَّا بَرَزُوا لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُوا رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ

سپاس فراوان از سینا مهدویان عزیز که زحمت پالایش و طراحی کاور این اثر رو کشید.

بهترین کیفیت موجود

دانلود با لینک مستقیم – دانلود از مدیافایر

پخش آنلاین آواز مثنوی افشاری و دعای ربّنا:

پالایش و کاور: سینا مهدویان

دریافت از کانال تلگرام

 آموزش دانلود

چه آوازها که از هایده و مهستی و حمیرا و ایرج و شجریان توی گلویت ماسیده استاد؛چه آوازها که مالیخولیای عاشقی پدران و مادران ما را ساخته و ته‌مانده‌ی نشئه خوشبختی‌اش هنوز در تارهای صوتی حنجره‌ی چوبی‌ات حال ما را بهتر می‌کند. از این همه سال که در زیرزمین برای دیوارها و سکوت و تاریکی و پریشانی می‌خواندی هیچ نمی‌گویم که خاطر خاموشت را مکدر نکرده باشم. اما پیرمرد خاموشِ فراموش‌شده! این را بدان در این سال‌ها ما بارها فروریختیم و بارها مثل ققنوس از خاکستر خودمان سر برآوردیم و باز فروریختیم و باز بنا شدیم. در این سال‌ها در هر مهلکه‌ای قهرمان‌هایمان به خاک افتادند؛ عده‌ای جلای وطن کردند، برخی‌شان ماندند و در خیابان‌ها در خون تپیدند، چندتایی‌شان در خانه‌هایشان اسیر شدند، نویسندگان‌مان کتاب‌هایشان را از بیم مثله شدن در تابوت گنجه‌ها دفن کردند، اسطوره‌هایمان یکی یکی خرقه‌تهی کردند. در این سال‌ها ما بارها باختیم، بارها له شدیم و دریغ…
«ما را به سخت‌جانی خود این گمان نبود».
استاد! جعبه‌ی چوبی صداهای تاریخی! رسول خبرهای بی‌بی‌سی و صدای آمریکا که اخبار جنگ را از قاره‌هایی دور برای پدر ارمغان می‌آوردی! هایده دیرسالی‌ست که مُرده و در گورستانی در سرزمینی دور زیر خاک فرسوده می‌شود؛ مهستی هم همینطور. حتی جنازه‌شان نمی‌تواند در توالی تاریخ در خاک سرزمین مادری تجزیه شود. از حمیرا با آن صدای تاریخی چیزی باقی نمانده جز تن رنجور زنی که صدایش ولع تخدیر رانندگان بیابانی را بیشتر می‌کند. ایرج هم دیرسالی است که خفتان حنجره طلایی‌اش را به دست اهریمن پیری سپرده و دهان به آواز نمی‌گشاید، مگر آنکه شکست‌خورده و نحیف روی خرابه‌های عمارت استوار اما از دست رفته‌ی صدایش قدم بردارد و خاطره آوازهای جاودانه‌اش را رج بزند.
حتی شجریان، شجریان‌ِ بزرگ هم پنجه در پنجه سرطان افکنده و سال‌هاست صدایش نه در خالیِ جعبه‌ی چوبی‌ات می‌پیچد و نه در شلوغی سالن کنسرتی. از آن همه جوش و خروش، از آن همه تحریرها و نغمه‌ها، از آن آوازها و تکنوازی‌ها، از آن همه عاشقی‌ها پشت فراز و نشیب آوازهای خوانندگان ایرانی، تنها برای ما یک ربنا باقی مانده بود. تنها یک ربنا که با آن غم بگساریم. همین یک قطعه آخرین سنگر بود تا یادمان باشد هنوز می‌توان امید داشت و امید را حفظ کرد. حالا که قرار نیست هیچ نشانه‌ای از اصالت آن روزهای بزرگ داشته باشی، حالا که قرار نیست صدای ربنا از دهلیز چوبی‌ات پخش شود در خانه‌های مردم روزه‌دار، پس همینطور خُرد و خراب و خاموشت بهتر؛ اصلا بهتر که دیگر روشن نمی‌شوی استاد! بهتر که سرنوشت تو همین سکوت بود. بهتر

احسان حسینی‌نسب