بهناز ذاکری ۲ خرداد سال ۱۳۲۹ در تهران متولد شد. پس از دوران ابتدایی به هنرستان موسیقی ملی راه یافت و ساز سنتور را ابتدا نزد «ارفع اطرایی» و پس از آن نزد «فرامرز پایور» فراگرفت. او همچنین نوازندگی ساز «تمبک» را تحت تعلیم «محمد اسماعیلی» آموخت و نواختن سازهای «پیانو» و «قیچک» را نیز به عنوان ساز دوم در هنرستان موسیقی دنبال کرد.

وی در زمان تحصیل در هنرستان موسیقی همکاری خود را با گروه موسیقی بانوان به سرپرستی «افلیا پرتو» و گروه تمبک به سرپرستی «محمد اسماعیلی» آغاز کرد. او پس از پایان تحصیل در هنرستان موسیقی به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران راه یافت و تحصیلات عالی موسیقی خود را پی گرفت. پایان‌نامه دانشگاهی او همکاری علمی هنری با «محمدرضا لطفی» بود.

از استادان وی می‌توان به هنرمندانی نظیر «نورعلی برومند»، «داریوش صفوت»، «محمدتقی مسعودیه»، «علیرضا مشایخی»، «شاهین فرهت»، «پری برکشلی»، «مصطفی کمال پورتراب» و «احمد پژمان» اشاره نمود. او در سال ۱۳۵۰ به همراه ارکستر بزرگ رادیو، چهارمضراب ماهور «درویش خان» با تنظیم «فریدون شهبازیان» را اجرا کرد. وی پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران اولین کنسرت بانوان بدون خواننده را در سال ۱۳۷۱ با دو گروه «سماعی» و «گلبانگ» سرپرستی کرد. «مسعود لقاء» نوازنده «فلوت» و «آزاده لقاء» نوازنده «دف» و «نازیلا لقاء» نوازنده «ویلن» و «کمانچه» و کامبیز لقاء کارشناس ارشد معماری، همسر و فرزندان او هستند.

در چهاردهمین جشن خانه موسیقی ایران بهناز ذاکری به همراه چند بانوی موسیقی‌دان دیگر مورد تجلیل قرار گرفت. همچنین در مرداد ۱۳۹۴ در سومین نشست آموزشی پ‍ژوهشی موسیقی دستگاهی ایران توسط سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، از بهناز ذاکری به همراه مجید کیانی، اسماعیل تهرانی، داریوش سالاری و میلاد کیایی تقدیر به عمل آمد

آثار جمع‌آوری شده از این هنرمند در سایت خصوصی به شکل زیر است: