‌

جهانشاه برومند از سن سیزده سالگی همگام با تحصیل در سالهای آخر دبستان به موسیقی روی آورد و از آنجا که در بین سازها علاقه بسیاری به ویلون داشت فراگیری این ساز را نزد زنده یاد استاد عبدالحسین برازنده آغاز نمود و پس از فراگیری مقدمات موسیقی، نت و ردیف، خود با پشتکار، علاقه و ذوق شخصی به پرورش و تکمیل نوازندگی این ساز پرداخت. استعداد او در فراگیری این ساز بقدری بود که پس از مدت چند ماه قادر بود نغماتی را از این ساز باجرا درآورد در حالیکه این کار برای بسیاری از هم‌دوره‌های او که همزمان با او فراگیری ویلون را آغاز کرده بودند مقدور نبود. دیگر از علائق جهانشاه برومند در دوران دبستان و دبیرستان داستان‌نویسی و مقاله‌نویسی بود. باین ترتیب می‌توان گفت که الهام‌‌بخش او در عشق به عالم هنر و ادبیات، پدرش استاد ادیب برومند بوده است.
دکتر جهانشاه برومند بگفته خودش در نوازندگی ویلون بشدت تحت تاثیر دو تن از استادان این رشته قرار داشته است. اول پرویز یاحقی و دوم زنده یاد حبیب‌الله بدیعی. اما وی در حال حاضر خود صاحب سبک بوده سیاق خاص خود را در نوازندگی داراست.
او در سالهای تحصیل دندانپزشکی و تخصّصی چه در ایران و چه در خارج از ایران، ویلون را رها نکرد و همواره این شیفتگی را به موسیقی و نوازندگی حفظ نمود تا اینکه در حدود سال ۱۳۷۰ به تشویق استاد پرویز یاحقی تصمیم به ضبط خصوصی آثار خود گرفت. دکتر جهانشاه برومند در این سالها از محضر اساتیدی چون علی تجویدی، مهندس همایون خرم، پرویز یاحقی و حبیب‌الله بدیعی استفاده نمود و برای خود صاحب سبک گردید. تعداد ضبط‌های خصوصی او که به یاری دوست هنرمندش فریدون احتشامی نوازنده تار انجام و گردآوری شده بالغ بر یکصد عدد می‌باشد که یا بصورت (سلو) و یا بشکل همنوازی با دیگر نوازندگان و خوانندگان اجرا گردیده است.
دکتر جهانشاه برومند در زمینه آهنگسازی چندین اثر منتشر نشده دارد که کلام آنها از استاد بیژن ترقی و استاد ادیب برومند می‌باشد.

آثار جمع‌آوری شده از این هنرمند در سایت خصوصی به شکل زیر است: