همه میپرسند

چیست در زمزمه مبهم آب؟
چیست در همهمه دلکش برگ؟
چیست در بازی آن ابر سپید
روی این آبی آرام بلند
که تو را میبرد اینگونه به ژرفای خیال؟
نه به ابر
نه به آب
نه به برگ
نه به این آبی آرام بلند

من به این جمله نمی اندیشم
به تو میاندیشم
ای سراپا همه خوبی
تک و تنها به تو میاندیشم
به تو میاندیشم
تو بدان این را ، تنها تو بدان
تو بمان با من، تنها تو بمان

قصه ی ابر هوا را، تو بخوان
در دل ساغر هستی تو بجوش
من همین یک نفس از جرعه جانم باقیست
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش

***************

زندگی خوب است که گیری دلبری نکو
تا فروشی هر دو جهان بر یک تار مو
خنده اش عشق است و روح است و جان است
رویش آمیز هر دو جهان است
چون نگاهش یک سو روی ماهش بر او
تاب سنبل بوی گل دارد این گیسو
یک نگاه یار من میبرد صبر و قرار من
کند شکار دل و جان من مثال شیر نر
دیدم چشم مست یار روی مهوش نگار
با خود برده دل و دینم نموده چنینم

***************

شبی که آواز نی تو شنیدم
چو آهوی تشنه پی تو دویدم
دوان دوان تا لب چشمه رسیدم
نشانه‌ای از نی و نغمه ندیدم
تو ای پری کجایی؟ که رخ نمی‌نمایی
از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی
من همه جا، پی تو گشته‌ام
از مه و مهر، نشان گرفته‌ام
بوی تو را، ز گل شنیده‌ام
دامن گل، از آن گرفته‌ام
تو ای پری کجایی؟ که رخ نمی‌نمایی
از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی
دل من، سرگشته تو نفسم، آغشته تو
به باغ رؤیاها، چو گلت بویم
در آب و آئینه، چو مهت جویم
تو ای پری کجایی؟
در این شب یلدا، ز پی‌ات پویم
به خواب و بیداری، سخنت گویم
توای پری کجایی؟
مه و ستاره درد من می‌دانند
که همچو من پی تو سرگردانند
شبی کنار چشمه پیدا شو
میان اشک من چو گل وا شو
تو ای پری کجایی؟ که رخ نمی‌نمایی
از آن بهشت پنهان، دری نمی‌گشایی