سوگ – اجرای خصوصی محمدرضا شجریان، غلامرضا دادبه و محمد موسوی (سوگ بنان)

اجرا شده در سال ۱۳۶۱

این اثر تا پیش از انتشار کتاب «راز مانا» – چاپ جدید صفحه‌ی ۱۷۸ – با نام «در سوگ بنان» دست به دست می‌شد، ولی این اثر حدودا سه سال قبل از فوت استاد بنان ضبط شده است و احتمالا در سوگ یکی از اقوام استاد دادبه خوانده شده است.

این اجرا دو بخش دارد که در ابتدا، آواز شجریان همراه با نی موسوی بر روی غزلی از حافظ را می‌شنویم و سپس دوبیتی خوانی شجریان شروع می‌شود و اجرای شجریان با دوبیتی «دو زلفونت بود تار ربابم…» به پایان می‌رسد؛ سپس دادبه همراه با بغضی آشکار شروع به خواندن آواز بر روی دوبیتی‌های باباطاهر می‌کند. در نهایت اجرای این بخش به انتها میرسد.

بخش دوم ممکن است به این اجرا مربوط نباشد و فقط حاوی آواز دادبه با نی موسوی است. اما به خاطر بغض و گریه‌ی آخر این اجرا احتمال دادیم که مربوط به همین شب باشد. البته در نوار کاستی هم که از این اجرا به دستمان رسیده بود هر دو بخش در یک نوار قرار گرفته بودند.

اگر اطلاعات بیشتری درباره‌ی این اجرا دارید لطفاً در کامنت‌ها با ما در میان بگذارید.

۱۱۲kbps – ۵۱.۹MB : مستقیم – آپلودبوی

پخش آنلاین سوگ :

دانلود با کیفیت پایین‌تر

دریافت از کانال تلگرام

 آموزش دانلود

هر آنکه جانب اهل وفا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
گرت هواست که معشوق نگسلد پیوند
نگه دار سر رشته تا نگه دارد
حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
سر و زر و دل جانم فدای آن محبوب
که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد
دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته ات به دودست دعا نگه دارد
نگه نداشت دل ما و جای رنجش نیست
ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد
صبا در آن سر زلف اردل مرا بینی
ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد
غبار راهگذارت کجاست تا حافظ
به یادگار نسیم صبا نگه دارد

یارب به خدائی خدائیت
وانگه به کمال پادشائیت
پرورده‌ی عشق شد سرشتم
بی‌عشق مباد سرنوشتم

تو دوری از برم دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
به جان دلبرم کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نیست

دل عاشق به پیغامی بسازد
خماره آلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافیست
ریاضت کش به بادامی بسازد

دو زلفونت بود تار ربابم
چه میخواهی از این حال خرابم
تو که با مو سر یاری نداری
چرا هر نیمه شو آیی به خوابم

***********

دلی دیرم که بهبودش نمیبود
نصیحت میکرم، سودش نمیبود
به یادش میدهم، نش میبره باد
در آتش مینهم، دودش نمیبود

غمم غم بی و همراز غمم غم
بغیر از غم ندارم یار و همدم
غمم نهله که ما تنها نشینم
مریزاد بارکلا مرحبا غم

غریبی سخت مرا دلگیر داره
فلک بر گردنم زنجیر داره
فلک از گردنم زنجیر بردار
که غربت خاک دامنگیر داره

دلم تنگه ندونم صبر کردن
زدلتنگی بوم راضی به مردن
امشب بی تو و در حجابم
ندونم عرض حالم با تو کردن

غم همه عالم کردی به بارم
مگر مو لوک مست سر قطارم
مهارم کردی دادی به ناکس
فزودی هر دمم باری  به بارم

بیته یک شو دلم بی غم نمی‌بو
که آن دلبر دمی همدم نمی‌بو
هزاران رحمت حق باد بر غم
زمانی از دل ما کم نمی بو

---

مو آن بی حاصل بی خونه مونم
مو آن محنت نصیب سخت جونم
مو آن سرگشته خارم در بیابون
که هر بادی وزد، پیشش دوونم

بوره روزی که دیدار ته وینم
گل و سنبل به دیدار تو چینم
بوره بنشین برم سالان و ماهان
که تا سیرت بوینم نازنینم

نمیدانم که سرگردان چرایم
گهی گریان گهی نالان چرایم
همه دردی به دوران یافت درمان
ندانم مو که بیدرمان چرایم

بیته گلشن چو زندان بچشمم
گلستان آذرستون بچشمم
بیته آرام و عمر و زندگانی
همه خواب پریشان بچشمم

خوش آن ساعت که دیدار تو بینم
کمند عنبرین تار تو بینم
نبیند خرمی هرگز دل ما
مگر آن دم که رخسار تو بینم

به آهی گنبد خضرا بسوجم
فلک را جمله سر تا سر بسوجم
بسوجم ارنه کارم را بساجی
چه فرمایی بساجی یا بسوجم

اگرعالم بسوزد من تو خواهم
اگر چشمان بدوزد من تو خواهم
اگر فایز رود در چیدن  گل
گلی همرنگ و هم بوی تو خواهم

مو که افسرده حالم، چون ننالم
شکسته پر و بالم، چون ننالم
همه گویند فلانی ناله کم کن
ته آیی در خیالم، چون ننالم

ز حال خویشتن مو بیخبر بیم
ندونم در سفر یا در حضر بیم
فغان از دست تو ای بی‌مروت
همین ذونم که عمری دربدر بیم

گلستان جای تو ای نازنیننم
مو در گلخن به خاکستر نشینم
چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا
چو دیده واکرم جز ته نوینم