چند بشاید به صبر دیده فرودوختن
خرمن ما را نماند چاره بجز سوختن
گر نظر صدق را نام گنه می‌نهند
حاصل ما هیچ نیست جز هنر اندوختن

برای هر ستاره ای که ناگهان
در آسمان
غروب میکند
دلم هزار پاره است
دل هزار پاره را
خیال آنکه آسمان
-همیشه و هنوز-
پر از ستاره است
چاره است